Vier jaar geleden maakte Amélie mij voor het eerst ‘mama’. Met haar heftige karakter en haar blinkende oogjes maakte ze dat tot een echte uitdaging. De eerste maanden draaiden vooral om voeden en verzorgen. Stilaan kwam daar cheerleaden bij. Want bij elke mijlpaal, elke kleine vordering die ze maakte in haar ontwikkeling stond ik, als moeder, langs de zijlijn om te juichen. Want dat is wat moeders doen, toch? Hun kinderen aanmoedigen om zich te ontwikkelen. Om trots te zijn op dingen die wij als volwassene heel gewoon vinden. Omrollen bijvoorbeeld, of kruipen en uiteindelijk wandelen.
Toen ze eenmaal op haar twee eigen beentjes kon staan, kwam er een nieuwe uitdaging bij: opvoeden. En daarbij rees meteen ook de uiterst dringende vraag: welke soort moeder wil ik zijn? De vraag rees niet helemaal in die vorm. Het waren meer kleine issues waar ik mee worstelde. Want na ‘borstvoeding of flesvoeding’ en ‘papjes of stukjes’ rezen nu veel belangrijkere vraagstukken. Vraagstukken over straffen en belonen. Vraagstukken over voorbeelden stellen en manieren leren.
Attachment parenting, natuurlijk ouderschap en uiteindelijk mild ouderschap kwamen op mijn pad. Ik las, overdacht, besloot en nam uiteindelijk over wat bij mij en ons gezin paste. Zo’n soort moeder werd ik.
Een eitje wat betreft die tweede dus
Eenmaal zwanger van Emiel stond ik nog eens stil bij die vraagstukken die Amélie reeds voor ons had opgeworpen. Welke dingen zouden wij ons tweede kind meegeven? Eenvoudig, hetzelfde natuurlijk. Dat ons tweede kindje een jongen zou worden, maakte daar geen verschil in. We voedden Amélie al op vanuit een ‘genderneutraal’ perspectief. Wilde ze een prinsessenjurk dragen? Goed. Wilde ze liever met auto’s en geweren spelen? Ook goed. Dat zou voor een jongen ook gelden. Eenvoudig toch?
Dat Emiel een heel andere start maakte, veranderde daar in eerste instantie niet veel aan. Eigenlijk stonden we daar ook niet echt bij stil. Emiel was geboren. Er waren dingen mis gelopen en we moesten eerst daarmee omgaan. Praktisch en later ook emotioneel gezien. We waren dus niet echt bezig met opvoeden of waarden en normen meegeven.
Als moeder van Amélie was een van de eerste lessen die ik leerde dat ik mijn moedergevoel moest volgen. Bij Emiel gold hetzelfde. Hoewel hij geen baby is zoals andere baby’s, blijft hij wel een baby die aandacht, liefde en warmte nodig heeft. Meer dan andere baby’s, maar ik heb veel te geven. Waarom niet dus?
De noodzaak om jezelf opnieuw uit te vinden
Drie maanden geleden werd ik dan overvallen door het beest dat ‘postpartum depressie’ heet. Het was langzaam dichterbij gekomen en wanneer ik even niet keek, viel het aan. Ik sukkelde de put in en moest heel wat moeite doen om er weer uit te komen.
De uitdaging waar zo’n depressie je – net als een burn-out – voor stelt, is dat je heel veel in vraag gaat stellen. Zo ook mijn moederschap. Nu veel beperkingen waar Emiel mee moet leven naar boven komen, wordt ook stilaan duidelijk welke zorg hij nodig zal hebben. Dat stelt mij nu voor de uitdaging om mezelf opnieuw uit te vinden. Want welke moeder wil ik zijn voor Emiel?
Nog steeds wil ik dezelfde waarden en normen meegeven als ik wil meegeven aan Amélie. Zorg goed voor jezelf. Durf opkomen voor jezelf. Emoties mogen er zijn, geef ze de ruimte. Het is oké om eens voor jezelf te kiezen. Zorgen voor anderen is een mooie eigenschap. Weet je grenzen te bewaken. Ieder mens mag er zijn. Jij bent belangrijk. Respect moet je niet verdienen, het is een basisrecht. Wees vriendelijk, altijd (tenzij ze over je heen willen hollen, dan moet je wel voor jezelf opkomen). Ik kan nog wel een tijdje doorgaan.
Maar in het belang van de keuzes die wij als ouders nu moeten maken voor onze zoon word ik nog maar eens uitgedaagd om na te denken over waar ik als mama van Emiel voor wil staan. Het antwoord op die vraag zal beslissend zijn voor de zorg die we zelf aan hem willen geven of uitbesteden. Het zal beslissend zijn wanneer we voor onszelf moeten uitmaken hoe ver we willen gaan voor hem.
Lees ook Moeilijke keuzes over de keuzes die we moesten maken voor Emiel.
Welke moeder wil ik dan zijn?
Vandaag heb ik daar nog geen volledig antwoord op. Maar ik weet nu wel dat ik de moeder wil zijn die haar kinderen het gevoel geeft dat ze er mogen zijn. Dat ze ook belangrijk zijn, ongeacht hun talenten of kunnen. Ik wil dat ze weten dat ze het waard zijn om van te houden. Ze zijn welkom en mogen bestaan met al hun mogelijkheden en gebreken. Maar bovenal hoop ik dat ze nooit zo streng tegen zichzelf zijn als ik soms ben tegen mezelf.
Want terwijl ik die zaken daarnet neerschreef, besefte ik dat ik dit eigenlijk ook allemaal voor mezelf wens. Er zijn nog teveel dagen, teveel momenten dat ik mijn eigen waarde niet zie. Al te vaak kan ik mezelf nog niet de ruimte geven om er echt te zijn zoals ik ben. Net iets teveel heb ik een hekel aan mijn gebreken en kan ik mijn mogelijkheden nog niet erkennen.
Vandaag wil ik dus de moeder zijn die al deze zaken oppakt en ermee aan de slag gaat. Want ik geloof ook nog altijd dat je pas dingen kan leren aan je kinderen als je zelf ook het goede voorbeeld geeft.
Sta jij daar soms bij stil welke moeder je wil zijn? Wat is jouw antwoord op die vraag?
De avonturen van ons gezin kan je ook volgen via Instagram, zowel op mijn feed als in de stories. Als je dat leuk vindt, kan je mij hier volgen.
