We zijn het einde van het schooljaar. Met een vakantie in het vooruitzicht lijken we allemaal te smachten naar een stukje rust en ruimte. Bij ons thuis smachten we vooral naar een uitermate saaie zomer. Drie ziekenhuisopnames in anderhalve maand tijd hakten er bij ons wel redelijk in.
Wanneer ik social media open, word ik de afgelopen week telkens geconfronteerd met gelukkige en trotse ouders. “Proficiat, want je hebt 83% gehaald op je rapport.” “Goed gedaan liefje, want je mag over naar het volgende leerjaar.” “Wauw, wat heb jij je vakantie verdiend, want op je rapportje voor het tweede kleuter had je alle duimpjes omhoog (of groene bolletjes of … vul maar in).”
Scrollend door Instagram of facebook moet ik altijd even slikken als ik deze posts lees. Ik denk altijd aan Emiel en hoe wij dit nooit over hem zullen kunnen zeggen. We betwijfelen of hij ooit ‘regulier’ onderwijs zal kunnen volgen. Met het buitengewoon onderwijs hebben we niet genoeg voeling om hier deftige uitspraken over te doen. Maar dat het steekt, dat zeker. Daarmee piept bij mij ook telkens de vraag: wat met de kindjes die geen beperking hebben maar gewoon minder goed presteren op school. De kinderen of jongeren die dit jaar niet mogen overgaan naar het volgende leerjaar. Zou het bij die ouders ook steken als ze deze berichten op social media voorbij zien komen?
Picture perfect of picture reality?
Ik ben de trotse moeder van twee kinderen. Eentje met een zware meervoudige beperking en eentje met een voorsprong. Op beiden ben ik meer dan trots.
Ik ben niet enkel trots op Amélie omdat ze het zo goed doet op school. Zij krijgt helemaal geen rapporten mee met duimpjes of groene bolletjes. We krijgen ook geen eenvoudige puntenreeks. Amélie krijgt een evaluatiemap mee met daarin een uitgebreide tekst bij elk ontwikkelingsgebied dat belangrijk is voor een ‘oudste kleuter’. Dat maakt het al een pak moeilijker om simpelweg op social media te vertellen hoe erg ze haar vakantie verdiend heeft. Een tekst van een pagina of vier beschrijft Amélie op een genuanceerde manier, zoals ze ook echt is.
Daarnaast is Amélie veel meer dan haar prestaties op school. Ik zie haar creativiteit, haar pienterheid, haar zorgzaamheid. Hoe ze graag knuffelt en anderen helpt. De eigen wil die ze ontwikkelt en wel eens inzet. Ik zie ook haar kracht, hoe ze meeveert met de wereld en haar eigen weg zoekt.
Social media presenteren vaak een picture perfect. Zolang onze kinderen zichtbare mijlpalen behalen, laten we dat graag aan iedereen zien. De eerste stapjes, de eerste woordjes, dat ze rondkruipen, de eerste hapjes, hun perfecte curves en hun goede resultaten op school. Ik beken. Ook ik strooide dit rond op social media toen Amélie opgroeide.
Maar ik postte ook graag de struggles en de realiteit. Hoe je als moeder zoekt naar de juiste manieren om met je kind om te gaan. Hoe je ze wel eens achter het behang kan plakken. De huilbuien en de driftbuien. De onzekerheid of je het allemaal wel goed doet, want ook toen zag ik die perfecte foto’s constant verschijnen in de virtuele wereld.
Back to reality
En eerlijk, het doet nu meer pijn dan toen om die perfecte plaatjes te zien. Emiel zal nooit kruipen. Ik zal nooit filmpjes posten van zijn eerste stapjes. Er bestaat zelfs twijfel of ik ooit iets zal kunnen posten over zijn eerste woordjes.
Het is een knap mannetje en hij staat minstens evenveel op de foto als Amélie (misschien zelfs iets meer, want nu heb ik een betere smartphone en een cloud). Nu ben ik trots als hij een leuk pakje aanheeft, een poging doet om iets te grijpen of vrolijk zit te lachen in zijn stoel.
Er zijn echter ook momenten waarop ik moet huilen bij het zien van een gelukkige moeder met een pasgeboren baby. Er zijn dagen dat ik mensen met kinderen ontvolg, omdat ik hun gelukkige gezinnetje niet wil zien. Ik heb periodes dat ik alleen bloemen en dieren wil kijken, dat ik genoeg heb zelfs van andere gezinnen met een kind met een beperking. Niet omdat ik hun misérie niet kan hebben, maar omdat hun kind meer kan dan het mijne.
Heel bewust kies ik elke keer weer voor accounts waar picture perfect wordt afgewisseld door back to reality. Ik merk zelfs dat ik hou van ondernemers die zo eerlijk zijn om hun ups en downs te posten. Die graag eens een grappige foto of story ertussen gooien. Ik hou zoveel meer van de realiteit dan van al die trotse ‘kijk-mijn-kind-heeft-95%-op-haar-rapport’-posts.
Waar ik ook van houd, zijn ouders die trots zijn op hun kind voor het proces en het gevecht dat ze leveren, niet alleen op hun resultaten. Ouders die trots zijn op de moeite die hun kind deed, ook al haalde het niet de gewenste resultaten. Ouders die elke kleine stap die hun kind zet toejuichen. Want al haalt een kind niet voldoende om naar het volgende leerjaar te gaan, toch heeft het ook het recht om in de spotlights gezet te worden als het stappen vooruit heeft gezet. Na veel moeite leerde het misschien lezen. Of de tafels. Of heeft hij wel de prachtigste kunstwerken gemaakt. Ook een pluim waard toch?
Mogen we nu niets meer posten?
Mijn pijn is mijn verantwoordelijkheid. Als jij zin hebt om je kind op Instagram of facebook te bejubelen, omdat het goede punten haalde op het rapport, why not? Als jij van de daken wil schreeuwen dat je kind overgaat naar een volgend leerjaar, why not? Die wedstrijd die ze wonnen, de heerlijke dans die ze deden, een mooi werkje dat ze maakten, gooi het allemaal online! Ik ben niet degene die moet bepalen wat jij post.
Wat ik wel vraag, is dat je ook beseft hoe dankbaar je mag zijn voor zo’n picture perfect. Niet alleen op het einde van het schooljaar. Ook op vaderdag, moederdag, met Kerst, als je het nieuwe jaar inzet, wanneer je op reis gaat, als je je zwangerschap aankondigt of de geboorte van je kind en ga zo maar door. Wees dankbaar.
Maar wees ook trots op je kinderen als de resultaten niet altijd zijn wat je verwachtte. Geef ook hen een pluim die niet slaagden, ondanks grote inspanningen. Geef ook een pluim aan de kinderen die in het buitengewoon onderwijs zitten. Aan hen die elke dag knokken en vechten om een plaatsje in de samenleving te krijgen. Aan zij die zo hard hun best doen om zichzelf te blijven in een samenleving die hen liever anders zou zien. Aan die kinderen die ondanks de downs van het leven, telkens blijven gaan voor de ups. Ze verdienen die vakantie evenveel als het kind met de hoge punten!
Dus wees gewoon lekker trots op jullie kinderen. Zie hen voor wie ze zijn. En kijk verder dan de punten of de resultaten. Want het gaat niet over de bestemming, maar wel over de reis!
