Kort voor oudejaarsavond, namelijk op 29 december, werd Emiel geopereerd. Het was een routine-ingreep die ze normaal gewoon in een dagziekenhuis doen, maar omwille van zijn voorgeschiedenis en mogelijkse problemen met de volledige verdoving, besloten de anesthesisten om Emiel één nachtje ter observatie in het ziekenhuis te laten.
Om het volledige verhaal van Emiel te lezen, verwijs ik je graag naar ’Emiels verhaal’
Wie ons volgt op Instagram weet dit al langer, maar Emiel heeft het ook niet makkelijk om uit zijn vertrouwde omgeving te komen. Het allerliefste is hij thuis, of in het MFC waar hij dagelijks gaat. Uitstapjes naar familie of vrienden hebben voor hem dan ook altijd een rekening. Dat kan zich uiten in vermoeidheid, huilbuien of een heel grote nood aan nabijheid.
Sowieso gaan wij met Emiel dus nooit ’s avonds ergens gaan eten. Voor zes uur (ten laatste) keren wij huiswaarts. En dat is zowel voor hem, als voor ons, de beste beslissing.
Een feestje met oudejaarsavond is dus voor ons een serieuze uitdaging die we niet zomaar willen aangaan. Thuisblijven is de beste optie. Zodat we Emiel de nodige routine, structuur en bekendheid kunnen bieden. Zeker na de ingreep van afgelopen donderdag was dat het beste plan. Maar uiteindelijk hebben wij toch ook een feestje gehad, een heel zotte oudejaarsavond met buiken die pijn deden van het lachen en een hoop gezelligheid.
Hier zie je de reel met een samenvatting van de avond
It takes a village…
Een vrij bekend gezegde zegt dat je een dorp nodig hebt om een kind op te voeden. Ik kan, als mama van twee kinderen, die uitspraak wel beamen. Ons dorp is ver te zoeken in deze moderne wereld. Als je je buren al kent, dan ben je een gelukkig mens. In de meeste gevallen moeten we ontzettend veel beroep doen op een professionele village. Lees: we betalen crèches, scholen en babysitters om mee voor onze kinderen te zorgen.
Het vinden van een niet-professioneel dorp is geen eenvoudige opdracht als ouder. Wanneer er eenmaal kinderen in je leven komen, zal je merken dat je vriendengroep een stuk kleiner wordt. Soms heb je het geluk dat je via je ingekochte hulp andere ouders leert kennen en dat het klikt. Zo heb ik al heel wat ouders aan hun eigen ‘dorp’ zien bouwen.
Wanneer je een kind met een (zware) beperking hebt, krimpt die vriendenkring nog veel meer. Want een kind met een beperking, beperkt ook de mogelijkheden van de rest van het gezin. Iets waar niet iedereen altijd begrip voor heeft…
In ons geval zijn we gezegend met een vriendengroep die niet alleen buren van ons zijn, maar ook nog eens al onze troubles aanvaarden zoals ze zijn. We kunnen bij elkaar huilen, maar we kunnen evengoed bij elkaar lachen tot onze buiken pijn doen.
Met die mensen hebben we dus oudejaarsavond gevierd. Mensen die met liefde even iets overnemen van ons. Die er hun hand niet voor omdraaien om voor zowel Emiel als Amélie eens te zorgen. Maar ook mensen die geen torenhoge verwachtingen van ons hebben. Ze accepteren ons gewoon helemaal zoals we zijn en hoe alles ook mag lopen…
Het hoeft niet perfect te zijn
Onze eisen voor een fijne oudejaarsavond: samen-zijn met mensen die we graag zien. Einde.
Het lijkt allemaal heel leuk en fijn om mensen gewoon bij je thuis te vragen om samen te vieren, maar daar komt best veel bij kijken. Zowel ik als mijn man hebben niet de energie om uren achter het fornuis te staan, prachtige tafelschikking te voorzien of ervoor te zorgen dat elke gang op de perfecte moment aankomt.
Dat waren ook niet de verwachtingen van onze vrienden. We wouden allemaal een gezellige avond hebben. Eens lekker onbezorgd samen aan tafel zitten en genieten. We hadden gewoon lekker een menu besteld bij een traiteur die enkel nog moest worden opgewarmd. Mijn tafel was helemaal niet mooi gedekt (er stonden zelfs geen borden, glazen of bestek op tafel toen de gasten toekwamen). En de verwachtingen qua entertainment en bediening lagen ook heel laag.
We hebben een hele avond Uno gespeeld, de gasten bedienden zichzelf en ons. Er werd samen opgeruimd en verder hebben we gewoon lekker gek gedaan. En viel er eens een hard woord of liep er iets mis? That’s life. Geen scherven gebroken.
Wij zijn al lang niet meer de mensen die we vorig jaar waren
Het is een kleine aanvulling op mijn verhaal. Want natuurlijk zijn het de mensen waarmee je viert, die alle verschil kunnen maken. Maar ook de vele lessen die wij hebben geleerd en de transformatie die wij afgelopen jaar hebben ondergaan, maakten een groot verschil.
Wij leggen de lat ook al lang zo hoog niet meer. Wij durven ook steeds meer eens los te laten en lekker uit de bol te gaan. Een jaar geleden had mijn man niet de rivierkreeft van een gerechtje genomen om er een dansje mee uit te voeren. Een jaar geleden zat ik niet speels te ‘flirten’ met de buurman om allerlei onnozele situaties te veroorzaken. En we hadden zeker niet de gekste uitdagingen en gespreksonderwerpen opgeworpen.
We hebben geleerd dat we niet altijd de serieuze mensen hoeven te zijn die we ergens onderweg geworden waren. En eigenlijk is dat nu net wat het grote verschil gemaakt heeft.
Als je de juiste mensen om je heen kan verzamelen, je eigen verwachtingen kan bijsturen, de lat een pak lager leggen en eens lekker gek mag doen van jezelf, kan je als (zorg)ouder echt geweldige momenten beleven. Zelfs om het jaar af te sluiten. Of dat nu om een mega feest te houden is of om een avondje bankhangen gaat.
