Afgelopen week was er een van doorgaan om te overleven. Deze mama ging over op automatische piloot en werd weer de leeuwin die vecht voor haar kroost. Emiel werd opnieuw opgenomen in het ziekenhuis, waar heel veel emoties bij kwamen kijken. Niet alleen nieuwe emoties, maar ook weer de confrontatie met piepende machines en een throwback naar de eerste weken van zijn leven.
Het is typisch menselijk om dan de emoties die je voelt uit te stellen. Even geen tijd om echt ten volle te voelen, want anders kan je er niet zijn voor zij die je nodig hebben. Wanneer het leven dan stilaan weer zijn normale beloop neemt, is het extra belangrijk om stil te staan bij de emoties die hun intrede deden.
Ziekenhuisperikelen
Maandagochtend werd Emiel opgenomen in AZ Delta op pediatrie voor de opstart van sondevoeding. De afgelopen vier weken was hij bijna niets bijgekomen. De voedingen waren gevechten. Ik maakte me dagelijks zorgen of onze kleine man wel genoeg voedingsstoffen en vooral vocht binnen zou hebben. Want de laatste dagen waren ook enorm warm en dan is vochtinname wel een van de belangrijkste dingen voor een jonge baby. Omdat ik al zo vaak aan de alarmbel had getrokken en mijn bezorgdheid had geuit, werd er op 11 juni uiteindelijk bekeken of het drinkgedrag van Emiel geen andere oorzaken kon hebben dan zijn hersenschade. Door de schade die hij heeft op de overgang naar de kleine hersenen verwachten de dokters sowieso een probleem met coördinatie. Dat zou de mogelijke verklaring kunnen zijn voor zijn moeilijke drinken. Hij heeft steeds minder de mogelijkheid om dit op een goede manier te doen. De onderzoeken op vrijdag wezen uit dat er geen andere problemen waren. Zodoende werd er dus beslist om een neussonde te steken, zodat de voeding die hij niet zelf dronk, maar wel nodig heeft, via de sonde zou kunnen gegeven worden.
Lees ook Sondevoeding, dan toch… waar ik de achtergrond van deze beslissing verder uitklaar.
Maandagochtend werd hij opgenomen met het vooruitzicht op ontslag woensdagochtend. Uiteindelijk werd dit vrijdagmiddag, omdat de opstart net iets anders verliep dan gepland. Het oorspronkelijke idee was om de overige voeding via manueel via sonde te geven (ik die een spuitje zelf in de sonde spoot), maar uiteindelijk werd er besloten om ten eerste via een pompsysteem te werken voor de keren dat Emiel teveel voeding niet wilde opdrinken en ten tweede om hem te laten overschakelen op een andere melkvoeding. Dat laatste werd beslist in het kader van Emiels allergie voor koemelkeiwit. De arts had de overtuiging dat hij met een iets zwaardere hypoallergene melk nog comfortabeler zou zijn.
Het werd voor mij dus een weekje op en af lopen naar het ziekenhuis. Ik wilde thuis slapen, zodat ik er ook kon zijn voor Amélie. Zij zou mij teveel missen als ik bij Emiel in het ziekenhuis verbleef. Ik zou haar ook teveel missen. Daarnaast had ik geen zin om de hele nacht te worden wakker gehouden door andere kinderen (en geloof me, er lagen veel baby’s te huilen op pediatrie). Ik zou alleen maar overprikkeld worden en dan zou ik al helemaal niet meer voor Emiel kunnen zorgen. Dus ik koos voor mezelf en voor mijn gezin.
Hoewel ik dus goed oplette om niet over mijn grenzen te gaan op vele vlakken, toch blijft het ziekenhuis een moeilijk verhaal. Je wordt geleefd op die momenten. Je stelt alle zware emoties uit, ook al vloeien er soms traantjes tussendoor. En uiteindelijk komt de weerslag dan op het moment dat alles voorbij is.
Waarom doen we dat? Emoties uitstellen tijdens zware gebeurtenissen? En wat is het belang ervan om er daarna toch bij stil te staan?
Doorgaan en uitstellen om te overleven
Het is een natuurlijke reflex van ons lichaam om dingen die te zwaar wegen uit te stellen op het moment dat we ze niet kunnen toelaten of gebruiken. Had ik al mijn onzekerheden, angsten en verdriet toegelaten afgelopen week dan had ik niet kunnen leren hoe ik Emiel zijn sonde moet gebruiken. Ik was niet drie keer over-en-weer gegaan naar het ziekenhuis op donderdag. Ik had waarschijnlijk de hele week geen hap door mijn keel gekregen. Maar omdat ik mentaal in staat was om even op de ‘pauze-knop’ van de emoties te drukken, kon ik dat allemaal wel.
Intussen liet ik hier en daar wel even het verdriet toe. Toen men mij woensdagochtend plots vertelde dat Emiel nog niet naar huis kon, brak de dam die alles tegen hield toch even. Gelukkig had Emiel geweldige verpleegsters die ook met mama’s emoties konden omgaan. Ik heb veel gesprekken met hen gehad die mij overeind hielden.
Dat uitstellen van emoties is iets wat je ook vaak ziet bij mensen die hun zieke ouders verzorgen. Of vechten om iets te verkrijgen voor hun kind. Mensen waarbij de partner met een psychische problematiek kampt. Of wanneer men iemand dierbaar verliest. Er wordt vaak gezegd dat het rouwen pas echt begint wanneer de begrafenis eenmaal voorbij is. Dat is deel van het fenomeen dat ‘uitstellen om te overleven’ is. Er moeten dingen geregeld worden en er is geen ruimte voor de diepe emotie, het echte verdriet. Dus gaan we door, laten de emoties even voor wat ze zijn en doen we wat van ons verwacht wordt (of we van onszelf verwachten).
Stilstaan om te verwerken
Vrijdagavond liep ik door het huis als een ‘kip zonder kop’. Emiel lag te slapen. Amélie keek televisie. Ik ruimde op, zocht dingen om schoon te maken, weg te leggen en vond taakjes uit om maar door te kunnen gaan. Ik stond bovenaan de trap en besefte dat ik maar afleiding bleef zoeken. Nog steeds zat ik op de sneltrein die ik genomen had om de week te overleven.
Uiteindelijk nam ik een glas water en ging buiten op het terras zitten. Eerst moest ik mezelf overtuigen om geen afleiding te zoeken op social media. Toen belde ik een vriendin. Zij nam niet op en ik besloot dat ik dit nu even ‘alleen’ moest doen. Dus ik ademde even goed in en uit en legde mijn handen in mijn schoot. Toen kwamen de tranen. Alle tranen die ik de afgelopen week ingehouden had, kwamen nu naar buiten. Ik heb zo’n uur of twee zitten huilen. Het hield niet op, hoe hard ik ook probeerde. Maar uiteindelijk besloot ik dat dit een moeilijk moment was en ik die tranen maar beter kon toelaten. Ik was moe, leeg en uitgeput. Ik had zelfs te fut niet om eten te gaan afhalen. Dus was ik blij dat mijn vriendin uiteindelijk toch voor de deur stond en er pizza voor mij gehaald werd.
Emoties die je niet toelaat, komen op een bepaald moment toch om de hoek kijken. Zodra je op de een of andere manier stilvalt, zullen ze hun weg naar buiten zoeken. Krijgen ze die kans niet dan zullen ze zich waarschijnlijk op een andere manier manifesteren. Dat is het moment waarop mensen onverklaarbare hoofdpijn of rugpijn kunnen krijgen. De emoties zetten zich op je lichaam om je er op die manier op te wijzen dat ze nog steeds aanwezig zijn. Negeren werkt maar eventjes. Maar uiteindelijk zal je ze toch onder ogen moeten komen.
Wanneer we spreken over het verwerken van gebeurtenissen dan lijkt dat zo’n groot werk. Eigenlijk is het niet meer dan de emoties die bij die gebeurtenissen horen toelaten en doorleven. Als je verdriet hebt, wees dan verdrietig. Voel je kwaadheid, voel je dan maar kwaad. Laat de emoties eruit zodat de dingen uiteindelijk een plaatsje kunnen krijgen.
Dat is wat er bij mij die vrijdagavond gebeurde. Dat is ook wat ik de afgelopen maanden voelde tijdens mijn postpartum depressie. Emoties die doorleeft moesten worden, omdat ze niet langer genegeerd konden worden.
Het is menselijk
Het is menselijk om even op de pauzeknop van je emoties in te drukken. We zouden anders de zware gebeurtenissen in ons leven niet zomaar door kunnen komen. Zolang je achteraf maar even stilstaat om alles weer toe te laten, is dit volkomen gezond en normaal.
Neem je tijd om te ademen en ruimte te creëren. Laat het allemaal maar komen. Het is oké om te voelen, welk gevoel het ook is dat de kop opsteekt.
