Waarom je altijd je moedergevoel mag volgen

Zondagochtend 8 mei 2022, een moederdag die ik niet snel zal vergeten. Emiel werd de afgelopen nacht verschillende keren schreeuwend wakker. Een schreeuw die ons innerlijk alarm deed afgaan. Epilepsie, was het ongesproken woord dat er tussen ons in hing.

Die ochtend maakte Emiel ons met zijn gehuil en geschreeuw al rond zes uur wakker. Mijn man nam hem uit bed en probeerde hem te troosten, maar niets hielp. Uiteindelijk ging hij met Emiel naar beneden om mij even respijt te geven. Maar met een huilend kind in je huis waarvan je weet dat er iets niet klopt, is het moeilijk om te slapen.

Toen Emiel uiteindelijk kalmeerde, bleef ons gevoel zeggen dat het echt niet oké was. We hadden echter geen enkele rationele aanwijzing om dit te staven. Want hoewel we alletwee meteen aan epilepsie dachten en Emiel goed in de gaten hielden, zagen we geen aanvallen. Dus gingen we door met onze dag zoals we hem hadden gepland.

Het innerlijke stemmetje bleef echter maar zeuren. Verschillende keren vroeg ik me hardop af of wel wel juist bezig waren. Mijn moedergevoel vertelde me dat ik medische hulp moest zoeken en wel NU. Ik luisterde niet, tot ik ’s avonds echt niet anders meer kon. En toen ik eindelijk luisterde, bleek mijn moedergevoel volkomen gelijk te hebben.

Rationaliseren wordt ons met de paplepel ingegoten

Waarom negeerde ik die intuïtie, vroeg ik mezelf af. Het antwoord is simpel: de samenleving is gericht op rationaliseren. Dat is niet altijd een slechte zaak. Stel je voor dat mensen zouden veroordeeld worden in rechtzaken omwille van een ‘gevoel’. Maar over het algemeen worden emoties als minderwaardig beschouwd.

We zeggen tegen onze kinderen dat ze niet moeten wenen, want zo erg is het toch niet dat een koekje gebroken is. Rationeel bekeken is er helemaal niets gebeurd wanneer het over een gebroken koekje gaat. Je kan het koekje nog steeds opeten en je zal er geen kleiner koekje door hebben. Maar wat zit er achter het feit van het koekje?

Ook als tiener blijven we horen dat ons gevoel of onze intuïtie niet te vertrouwen is. Want door de verandering in de hormoonhuishouding is een tiener een emotioneel ontploffingsgevaar. Zeggen we dan niet al te makkelijk ‘dat zijn de hormonen’ als een jongere vertelt dat hij zich niet goed voelt in zijn vel? Natuurlijk hebben we allemaal die fase meegemaakt, maar die gevoelens zijn volkomen echt voor tieners. Als we alles op de hormonen steken dan ontkennen we hun gevoel, hoe waar onze uitspraak ook is.

Dat verhaal is bij mij ook zeker aan de orde geweest. Als kind en jongere leerde ik vooral op mijn ratio te vertrouwen, ook al heb ik een zeer sterk ontwikkelde intuïtie. Rationaliseren liet me heel wat tegenslagen overleven, dus die overlevingstechniek zit er ergens nog altijd heel sterk in.

Dus ik rationaliseerde er ook een potje op los die moederdag

Toen we met twee probeerden om Emiel te troosten die zondagochtend wisten we heel goed dat zijn geschreeuw en gehuil niets goed te betekenen hadden. Emiel is een vrolijk jongetje. Die huilt zelden. En dan ook enkel maar als er echt iets mis is. Na een paar uur leek hij te kalmeren en was hij weer zijn oude zelf.

We hadden afgesproken dat we voor taart en koffie langs zouden gaan bij mijn mama die dag. We hebben uren zitten overleggen of we wel effectief zouden gaan. Maar we zagen geen reden om thuis te blijven. Amélie keek uit naar het bezoekje en Emiel leek wel oké. Dus stapten we in de auto en reden richting Gent.

Ergens vlak voor ik de autostrade op reed, vroeg ik nog aan mijn man of ik niet beter rechtsomkeer zou maken. Terug naar huis, naar de rust met Emiel. Maar we reden uiteindelijk toch door. Het bezoekje aan mijn ouders was gezellig. Het was fijn om mijn zusje nog eens te zien en met mijn ouders te babbelen. We vertrokken ruim op tijd en waren best wel blij op weg naar huis dat we toch geweest waren. De kindjes waren moe, dus bij thuiskomst maakten we beiden snel klaar om naar bed te gaan.

Ik trok nog even naar buiten, om een wandeling te maken. Het zat me allemaal toch nog niet helemaal lekker. Emiel was onrustig die avond. Hij viel in slaap, maar werd na een half uurtje weer huilend wakker. Ik gaf hem een pijnstiller in de hoop dat dat zou helpen om zijn rust te vinden. En toen ging ik even mijn hoofd leeg maken in het bos.

Mijn moedergevoel bleek gelijk te hebben

De natuur in gaan, is voor mij altijd terug verbinden met mezelf. Dus toen ik thuis kwam na mijn wandeling en Emiel nog steeds zo onrustig was, besloot ik pediatrie te contacteren. De assistent die ik aan de lijn had, was heel begripvol. Hij raadde aan om nog eens te proberen of Emiel rustiger werd met Nurofen, omdat dat een krachtigere pijnstillende werking heeft. “Maar als hij echt zo kortademig blijft, heb ik liever dat je met hem langs komt.”

Na een half uurtje was Emiel nog steeds niet rustig. Integendeel, hij schreeuwde zelfs harder dan ervoor. Ik twijfelde geen seconde langer en besloot naar spoed te gaan om hem te laten nakijken. Als ik me echt vergiste dan moesten ze me maar terug naar huis sturen.

Maar ze stuurden me niet naar huis. Ze zeiden dat ik heel terecht naar spoed was gekomen, want Emiel klonk echt niet goed. Er werd bloed geprikt en een longfoto genomen. Emiel moest sowieso blijven ter observatie, minstens voor één nachtje. En daarmee begon een nieuw ziekenhuisavontuur voor ons tweetjes. Want mama’s moedergevoel (en papa’s papagevoel) had al die tijd juist gezeten.

Moederharten mogen niet genegeerd worden

Hoewel we aan de rationalisering in onze samenleving enorm veel te danken hebben, moeten we ook gewoon leren ruimte maken voor onze intuïtie. Al te vaak zie ik hoe de medische wereld moederharten en -gevoelens wegduwt en minimaliseert. Zelf ben ik de meeste keren al gehoord, maar niet alle mama’s hebben dat geluk.

Lieve artsen en specialisten, jullie hebben een geweldige medische kennis die levens kan redden. Kunnen jullie ook eens ruimte maken voor de kennis van moeders over hun kinderen? En vooral, voor de intuïtie die ouders hebben over de urgentie van hun problematiek?

Lieve mama’s (en papa’s), vergeten jullie niet dat jullie gevoel echt niet genegeerd mag worden? Jullie mogen ernaar luisteren. Want dat gevoel, dat zit er toch echt vaker op dan ernaast.