Waarom ik het liefst zo snel mogelijk weg loop van kersverse baby’s en hun gelukkige moeders

Ik huil stille tranen wanneer ik met mijn fiets naar huis rijd. Eigenlijk huil ik helemaal niet, want diep vanbinnen is de stroom tranen geblokkeerd. De stroom die al maanden wacht om los te komen. De druk op mijn borst is enorm. Mijn lichaam gilt het uit. Maar vanbuiten ben ik stil. Ik geef geen kik. Intussen razen de gedachten door mijn hoofd zonder dat ik ze kan vangen.

It doesn’t make any sense. Niets van dit alles. Ik voel me jaloers. De blokkade bouwt zich steeds maar hoger op. Ik heb spijt over alles wat ik gemist heb. Wat er niet is geweest. Geen roze wolken, alleen maar donder en regen. Geen gelukkige moeder, enkel eentje die uit een onoverkomelijke put probeert te klauteren. Ik ben kwaad, woedend. Op de wereld en het onrecht dat die wereld ons dagelijks aandoet. Ik wil schreeuwen, maar de woorden komen niet.

Dit is een deel van mezelf dat ik probeer te negeren. Een deel dat ik probeer te ontkennen. Want ik ben niet trots op dit deel van mezelf. Het deel waar mijn trauma begraven zit. Daar waar ik mezelf niet kan zijn. Want als ik los laat… Ik weet niet wat er gebeurt als ik los laat.

Zonet kwam ik een kersverse baby tegen. Samen met zijn doodvermoeide, maar overgelukkige moeder. En ik keek weg, om snel naar huis te kunnen fietsen. Want kersverse baby’s en hun overgelukkige moeders, die vermijd ik.

Het trauma dat ik nog niet onder ogen kan komen

Als ik moet vertellen over de geboorte van Emiel dan hou ik het niet droog. Alleen al denken aan de geboorte van mijn zoon doet tranen opwellen in mijn ogen. Ik kan niet denken aan de details. Ik wil niet denken aan het moment dat ik hem op de wereld gezet heb. Dat moment zit vol trauma en angsten. Enkel deze woorden schrijven, doet mijn hartslag versnellen en mijn adem stokken.

Ademen, Saar, dacht ik zonet. Want anders blijft mijn adem steken in mijn keel. Dat is het effect van het idee dat ik zou denken aan de geboorte van Emiel.

Ik kan eigenlijk alleen de grote lijnen vertellen. Hoe hij niet ademde en daar levenloos lag. Dat de vroedvrouwen 112 belden, terwijl ze de reanimatie startten. Hoe mijn living plots vol stond met ambulance en MUG-personeel (we kozen voor een thuisbevalling). Hoe ik maar bleef hopen dat er niets mis was met mijn kind. Dat eerst Emiel werd overgebracht naar AZ Delta met de ambulance en daarna ikzelf. Hoe Amélie dit alles actief mee beleefde. De overbrenging van Emiel naar AZ Sint-Jan en daarna ons hele ziekenhuis-verhaal.

Lees Het verkeerde lot uit de loterij over Emiels geboorte om te weten wat er gebeurde

Maar de details van Emiels geboorte, daar kan ik niet aan denken. Bij ons thuis ligt een camera. Een mooi toestel dat ik ooit kreeg voor mijn verjaardag. Hij werkt perfect, maar ik heb hem al een jaar niet meer gebruikt. Want op dat fototoestel staan de foto’s van de bevalling van Emiel. Als ik dit fototoestel wil gebruiken dan zal ik die foto’s eraf moeten halen. Ik wil ze niet wissen. Maar ik durf ze ook echt niet te bekijken. Want dat trauma van die bevalling, dat durf ik echt nog niet onder ogen komen.

Geen roze wolken voor mij

Toen we na een maand eindelijk het nieuws kregen dat Emiel naar huis kon komen, wou ik zo graag van mijn kind genieten. Dat lukte me niet. Van dag één bleken de problemen die Emiel uiteindelijk zou kennen aanwezig. We sukkelden van de ene complicatie in de andere.

Als iemand me vraagt hoe Emiel als baby was, is mijn antwoord steevast: vreselijk. Ik kan me alleen maar de nachten herinneren dat ik met een huilend kind door het huis liep. Ik heb me nooit zo eenzaam gevoeld als toen. Het zoeken naar oorzaken van zijn gehuil, me niet gehoord voelen bij de artsen, wachten op de juiste combinatie van medicatie, …

Wanneer de allergie beter was, was er reflux. Als de reflux beter was, kwam de epilepsie. Daarna de voedingsproblemen. Het leek maar niet te stoppen.

Ik heb geen roze wolken gekend in de eerste vijf maanden van Emiel zijn leven. Enkel oververmoeidheid, pikzwarte dagen en machteloosheid. Niet weten waar eerst in of uit. Niet weten wanneer er beterschap zou komen. Niet eens weten wat Emiel nu wel of niet zou kunnen. Onzekerheid en twijfel. Angsten voor de toekomst. Leven van paniekaanval naar paniekaanval. Dag per dag. Uur per uur. Soms minuut per minuut. Een gepasseerde minuut was een overwinning. Want ik leefde nog. En mijn kind ook. Dat was alles wat ik nog van mezelf verwachten kon.

Lees ook Geen roze, maar grijze en zwarte wolken over de eerste maanden na Emiels geboorte

Jouw geluk is mijn trauma

Sorry, lieve mama die ik negeerde aan de schoolpoort. Sorry, lieve collega wiens kindje ik niet wilde zien. Sorry, lieve moeder die ik niet eens proficiat kon wensen.

Jammer genoeg is jouw geluk mijn trauma. Dat stukje van mezelf waar ik niet trots op ben. Dat ik nog steeds goed wegstop, omdat ik er doodsbang voor ben.

Vandaag ben ik lief voor mezelf en vergeef ik mezelf mijn reactie. Ik weet vanwaar het komt. Ik ken het probleem. Stapje per stapje werk ik eraan, maar het zal morgen niet opgelost zijn.

Jouw geluk is mijn trauma. Ik kan niet zo blijven doorgaan. Ik zal het trauma onder ogen moeten komen, vroeg of laat.

Ik vraag alleen dat ik het mag doen op mijn manier, op mijn tempo, volgens mijn voorwaarden. Het komt wel goed. Ooit. Als ik maar de tijd ervoor krijg.