Onlangs mocht het kinderboek ‘Het huis met de gele deur’ van Hanne Luyten en Noëmi Willemen één kaarsje uitblazen. Het boek is namelijk iets meer dan een jaar geleden in de boekhandels verschenen. Toevallig ligt dat boek ook al bijna een jaar op het nachtkastje van mijn dochter.
Als ‘moderne mama’ ben ik altijd op zoek naar voorleesboekjes die een betere representatie zijn voor onze samenleving dan de klassieke voorleesboeken. Toen ik bij Nina Mouton voor het eerst ‘Het huis met de gele deur’ zag voorbij komen, was ik meteen nieuwsgierig. Als collega van Hanne deelde Nina dit boek natuurlijk vrij snel na publicatie. Ik kwam het tegen in de boekhandel en bladerde er geïnteresseerd in. Wat ik op het eerste zicht las en zag, sprak me zo erg aan dat ik het boek meenam. En het werd ook snel een favoriet van Amélie.
Het huis met de gele deur
Dit voorleesboek verhaalt van een gezin dat in een huis met een gele deur woont. Het is geen klassiek gezin. Er zijn twee mama’s en wel zeven kinderen. Elk kind heeft zijn karakter en wordt in het boek voorgesteld. Daarna geven Hanne en Noëmi een inkijkje in een doorsnee ochtend bij dit gezin. Laten we zeggen dat zo’n ochtend echt niet van een leien dakje loopt!
Hanne Luyten schreef de tekst van dit voorleesboek. De tekeningen werden gemaakt door Noëmi Willemen. Dat ‘Het huis met de gele deur’ meteen een favoriet werd van Amélie is niet verwonderlijk. Ik ben ook alvast een groot fan!
Een verhaal op rijm
Of laten we zeggen: zeven verhalen. Want het boek gaat over de zeven kinderen in het gezin. Elk kind heeft zo zijn eigen verhaal en zijn eigenheid. Dat mag gewoon lekker in ‘Het huis met de gele deur’. Iedereen mag lekker zichzelf zijn. Mooi is dat niet altijd, want sommige kinderen kunnen schreeuwen of roepen. Sommige kinderen zijn dromerig. En een enkeling is zo verlegen dat ze zelden aan onze sociale normen voldoet. Maar hé, dat is allemaal oké!
Dat het hele boek op rijm geschreven is, zorgt natuurlijk ook voor een zeker succes. Het is voor kinderen heerlijk om taal op die manier te ontdekken. Amélie leerde net over rijmen en rijmde er zelf ook al eens op los. Dat ‘Het huis met de gele deur’ dus ook op rijm geschreven is, zorgde ervoor dat het nog leuker was om naar te luisteren.
Leuke bijkomstigheid: door de rijm kon Amélie na een tijdje de tekst gewoon vanbuiten opzeggen. Wie moest er nog voorlezen? Mama niet hoor!
Zo herkenbaar
De taferelen in ‘Het huis met de gele deur’ zijn heerlijk herkenbaar. Een kind dat schreeuwt in de winkel omdat ze de donut die ze wou niet krijgt? Check! Een meisje dat boos wordt omdat haar broer of zus haar knutselwerk stuk maakt? Check! Een baby die ’s nachts niet kan slapen en niemand die weet waarom? Check! Mama’s die ’s morgens de badkamer insluipen in de hoop even alleen te zijn? Ook check!
De herkenbaarheid zit niet alleen in de tekst, maar ook in de tekeningen. Er is veel oog voor detail zodat bij elke voorleesbeurt er weer iets anders te ontdekken valt.
En toch niet doorsnee
Het is geen doorsnee gezin dat achter de gele deur woont. Niet het klassieke modelgezin waar kinderen in de meeste boeken mee om de oren geslagen wordt. Er zijn twee mama’s die voor zeven kinderen zorgen. Een van de mama’s heeft een donkere huidskleur, net als drie van de kindjes.
Een van de kindjes, Mozes, is een kindje dat gestorven is. Hoewel de mama’s het kindje verloren hebben, blijft hij altijd deel van het gezin uitmaken. Dat wordt ook zo in het boek omschreven. Er wordt altijd gesproken van zeven kinderen, terwijl je er maar zes ziet rondlopen. Als het verhaal van Mozes aan de beurt is, wordt dan gezegd dat hij altijd deel zal blijven uitmaken van het gezin. Dat vond ik zo mooi weergegeven.
De kinderen worden niet braaf of flink genoeg. Ze zijn zichzelf en dat is oké. Schreeuwen, roepen, je verlegen of verdrietig voelen, het kan allemaal in ‘Het huis met de gele deur’. Helemaal volgens de waarden waarmee wij Amélie willen opvoeden. En een echte verademing in kinderboekenland!
Mild ouderschap
Het einde is nog wel mijn favoriete bladzijde. Het is een boodschap aan alle ouders waarin nogmaals Hanne’s idee van ouderschap in de verf wordt gezet: we doen allemaal maar wat. En dat is helemaal oké! #parentsunited!
De woorden van Nina Moutons kinderen die ze deelde op Instagram vatten het eigenlijk wel mooi samen: “Mama, dit is net jouw boek, maar dan voor kinderen.”
En dat is echt wat ‘Het huis met de gele deur’ uitdraagt: mild zijn voor jezelf, op kindermaat!
Ook op Instagram geef ik wekelijks boekentips. Zin om meer van mijn favorieten te ontdekken? Volg me dan zeker hier!
