Op 21 januari 2021 werd Emiel geboren in de veilige warmte van ons huis. Die warmte kon echter niet voorkomen dat hij een andere start maakte. Meteen na de geboorte werd Emiel gereanimeerd, omdat hij niet zelfstandig kon ademen. Daarna werd hij door de MUG naar AZ Delta gebracht. Daar konden ze hem jammer genoeg niet de juiste zorg bieden en dus werd hij opgenomen in AZ Sint-Jan in Brugge waar men gespecialiseerd is in cases als Emiel. Meteen bij aankomst daar werd er koeltherapie toegepast en startte voor ons een heel onzekere week. Toen we uiteindelijk de uitslag kregen van de NMR stortte onze wereld zowat in. Door het zuurstoftekort tijdens de geboorte had Emiel een zwaar hersenletsel opgelopen. De artsen schatten zijn kansen op een kwalitatief leven zo klein in dat ze een DNR-code (geen reanimatie) in zijn medisch dossier plaatsten. Maar uiteindelijk werd er dan toch naar ontslag toegewerkt. Als Emiel leerde drinken uit een flesje…
Het vorige deel van Emiels verhaal is Het zwaard van Damocles
Borstvoeding, want ‘breast is best’
Tijdens de zwangerschap had ik besloten dat ik Emiel, net als Amélie, borstvoeding zou geven. Ik was dus helemaal voorbereid op – opnieuw – een positief borstvoedingsverhaal. Daarom begon ik vol overgave met afkolven van moedermelk toen Emiel geboren was. Dat is de reden dat ik mijn productie opdreef toen hij op NIC terecht kwam. Daarom bleef ik ook afkolven toen er gezegd werd dat we naar een ontslag toe zouden werken. Ik bleef hopen op een dag waarop Emiel gewoon van de borst zou drinken.
Nadat hij uit coma was gehaald, kreeg Emiel zijn voedingen voornamelijk via sonde. Hij had nooit geleerd om melk te drinken. Meteen na de geboorte was hij opgenomen in het ziekenhuis. Niemand had hem ooit een voeding aangeboden. Het viel ons bij die eerste voedingen meteen op de aanhapreflex bij Emiel maar zeer flauw was. De verpleging gaf hem een fles, maar die moest men echt in zijn mondje duwen. Toen ik probeerde om borstvoeding te geven, lag mijn baby daar maar te schreeuwen van de honger, maar hij hapte niet aan. Ik moest de tepel in zijn mondje duwen (totaal niet de bedoeling bij borstvoeding trouwens).
Het voedingsverhaal bij Emiel is dus nooit van een leien dakje gelopen. Hij vertoonde zeer prematuur voedingsgedrag. De eerste dagen verzekerde de verpleging ons dat dit gedrag vrij typisch is voor kindjes die gekoeld zijn geweest. Ook de neonatoloog bevestigde dit. Maar na anderhalve week begonnen wij wel de twijfel in de ogen van zowel artsen als verpleging te zien.
Sondevoeding dan?
Moesten wij onze zoon mee naar huis geven om hem daar met de sonde te voeden? Van alles wat we verwacht hadden, was dat toch geen optie. Emiel sondevoeding geven was een drempel die te hoog was voor mij. We gaven dit aan aan de neonatoloog die voor ons regelde dat hij weliswaar ontslagen werd van NIC, omdat hij te goed was om daar te blijven, maar wel werd opgenomen op neonatologie in AZ Delta waar ze hem ook verder zouden opvolgen. Intussen konden zij de zorg voor Emiel weer op zich nemen, omdat die niet meer zo specifiek was.
Op dinsdag 9 februari werd Emiel met de ziekenwagen overgebracht naar neonatologie in AZ Delta. De bedoeling was om verder te bekijken in hoeverre het mogelijk was om Emiel zelf te leren drinken zodat hij zonder sonde naar huis kon. Bij die transfer was de moed me al in de schoenen gezonken. Ik bereidde me voor op nog een heel aantal weken ziekenhuis. Elke keer wanneer ik neonatologie binnen stapte, vroeg ik meteen hoe goed Emiel gedronken had. Elke fles die hij grotendeels leegdronk, was een overwinning. Maar bij elke fles die hij weigerde, schoot mijn stressniveau de lucht in. Zo vaak probeerde ik hem bij voedingsmomenten de borst te geven. Even vaak weigerde hij om te drinken. Hij probeerde wel, maar hij had de kracht niet om zichzelf te voeden. Stilaan ebde elke hoop op succesvolle borstvoeding weg om vervangen te worden door een vooruitzicht van maanden fulltime kolven…
De fles, eindelijk!
Dat hij vaak ook geen zin had om de fles leeg te drinken, zorgde ook alleen maar voor stress en wanhoop. Soms viel Emiel in slaap terwijl hij de fles dronk. Dan was hij niet meer wakker te krijgen en aan te manen om verder te drinken Verder via de sonde dan maar. Soms lag hij te slapen en kregen we hem gewoon niet wakker om de fles te drinken. Voeden via de sonde dan maar. Soms zat de fles in zijn mondje, maar leek hij niet goed te weten wat ermee te doen. Voeding via de sonde dan maar. Al die momenten zat ik naar hem te kijken en vroeg ik me af: wat als Emiel nu helemaal niet leert van het flesje drinken?
Maar na een paar dagen begonnen de verpleegsters op neonatologie positieve berichten te geven. De eerste mijlpaal was dat Emiel overdag al zijn flessen had gedronken. Toen bleek hij wel een grotere hoeveelheid per voeding aan te kunnen waardoor er een nachtvoeding weg viel. Nog maar één voeding van de zeven via de sonde. En uiteindelijk kwamen we na een weekend terug om te horen dat Emiel geen sonde meer had en die week naar huis mocht als hij zo verder zijn best deed. Dat was me een vreugdedansje waard.
Na vier lange weken kregen we eindelijk een positief bericht. Iets om echt naar uit te kijken!
Het vervolg van Emiels verhaal lees je in Welkom thuis, lieve baby!
De avonturen van ons gezin kan je ook volgen via Instagram, zowel op mijn feed als in de stories. Als je dat leuk vindt, kan je mij hier volgen.
