Instagram is het laatste jaar echt mijn favoriete social media kanaal. Ik laat me er graag inspireren en meenemen in de verhalen van anderen. Het verhaal van Hanne Luyten bijvoorbeeld. Op haar Instagramaccount schrijft ze heerlijk herkenbare verhalen met een flinke dosis humor en relativeringsvermogen. Nadat ik haar kinderboek ‘Het huis met de gele deur’ ontelbare keren las, samen met mijn dochter, had ik alleen maar zin om meer van haar te lezen.
Offline had ze al het boek #nietaankindengezin verklappen gepubliceerd, maar het kwam er maar niet van om dat te lezen. Niet omdat ik daar geen zin in had, wel omdat er zoveel te lezen valt en #nietaankindengezin verklappen gewoon nog niet in mijn boekenkast stond.
Toen ze op haar Instagram bekend maakte dat ze aan een nieuw boek werkte, werd ik daar ook heel nieuwsgierig naar. Ik volgde het hele proces van ’the making of’. De previews die ze deelde, las ik gretig. En toen ik dan eindelijk eens in Standaard Boekhandel stond om een cadeaubon op te maken, twijfelde ik niet om #onsmoeder uit de rekken te nemen en op mijn stapel te leggen.
#onsmoeder en Hanne Luyten
Drie jaar eerder dan mezelf zag Hanne Luyten het levenslicht in Lier (in 1984 dus). Het is meteen de stad geworden waar ze zich ook gevestigd heeft met haar man en drie kinderen. Hanne had een tien jaar durende carrière bij de televisie voor ze die opgaf voor het ondernemerschap en vooral het moederschap. Ze schreef reeds drie boeken bij elkaar: #nietaankindengezinverklappen, Het huis met de gele deur en nu dan ook #onsmoeder.
Wat Hanne nauw aan het hart ligt, daar schrijft ze over. #onsmoeder is daar geen uitzondering op. Haar derde boek heeft ze deze keer samen met haar mama geschreven, Anne Van Houtven. Samen wisselen ze woorden over het moederschap uit over de generatiekloof heen. De gemeenschappelijke deler? Iedereen doet maar wat, of ze nu moeder werden in 1984 of in 2011.
Herkenbaar, eerlijk en met veel humor
Zowel Hanne als haar mama leggen hun hart bloot in #onsmoeder. Ze schrijven over herkenbare thema’s: consequentie (of het gebrek daaraan), spelen met de kinderen (of hoezeer ze dat verafschuwden), straffen (en belonen), entertainment (wat voor geweldige anekdotes zorgt), … Ook halen ze gevoeligere punten aan, met veel kwetsbaarheid en eerlijkheid: miskramen, de uitdaging van het moeder worden, postnatale depressie, uit de kast komen of hoe moeilijk/makkelijk loslaten kan zijn.
Een hart dat in duizend stukken ligt, heb je niet zo snel weer bij elkaar gepuzzeld. Niemand vertelde ons iets over het belang van hechting. Maxikind lag twee nachten alleen in haar bakje, en ik lag een verdieping lager, mij af te vragen hoe mijn baby er precies uitzag.
Hanne Luyten zou Hanne Luyten niet zijn als ze deze eerlijkheid en kwetsbaarheid ook niet af en toe zou overgieten met een laagje humor. Daar begint ze al mee in de inleiding waar ze een aantal anekdotes uit haar jeugd verteld en daarmee meteen een biecht doet bij haar moeder. En dan eindigt ze met de gevleugelde woorden:
Nu is het klaar. Nu weet #onsmoeder alles. Denk ik.
#onsmoeder is vlot geschreven. Zowel Hanne als Anne gebruiken eenvoudige zinsstructuren die vlot leesbaar zijn en gooien niet te snel met moeilijke termen naar je hoofd. Ze weten met metaforen en vergelijkingen dingen die zo moeilijk onder woorden te brengen zijn toch te beschrijven.
Ik kan mijn moederen misschien nog het best vergelijken met een jasje. Een motherhoodie die ik aantrok op 8 juni 2011 en sindsdien nooit meer uitdeed. Een bijzonder jasje, all seasons, elke dag draagbaar, mijn lievelingsvestje eigenlijk. Soms losjes rond mijn schouders, maar veel vaker strak dichtgeknoopt.
Door de korte hoofdstukken is het boek ook echt leesbaar voor moeders. Zeker moeders zoals ik, die pas kunnen stoppen met lezen als een hoofdstuk uit is. Ideaal dus voor die korte dutjes, momentjes dat de kinderen zichzelf kunnen bezighouden of zo net voor het slapen gaan. Een hoofdstuk is snel gelezen. En dan kan het licht uit. Of toch niet? Want mijn ervaring leert dat je na één hoofdstuk toch zin hebt in het volgende!
We doen allemaal maar wat
Hoewel dit boek onder de noemer ‘non-fictie’ valt, moet je geen tips en tricks verwachten die jou vertellen hoe je het moederschap moet aanpakken. Of toch wel? Er is één ding dat ik meenam uit dit boek en dat zo waardevol is: we doen allemaal maar wat. En jij mag dat dus ook gewoon doen. Het maakt je geen slechte moeder als je iets anders aanpakt dan andere moeders. Je bent geen slechte moeder als je eens een fout maakt. Je bent geen slechte moeder als je de boekjes niet volgt. Welk boekje überhaupt, want de wereld zit vol tegenstrijdige adviezen voor moeders.
Hanne en Anne slagen erin om je als moeder met een warm gevoel achter te laten. Volg dat moedergevoel. Luister naar je moederhart. Het weet het antwoord meestal wel. Verder: moeder maar aan, net zoals de generaties voor ons en achter ons zullen doen.
Ook op Instagram geef ik wekelijks boekentips. Zin om meer van mijn favorieten te ontdekken? Volg me dan zeker hier!
