De jaarlijkse internationale week van de borstvoeding is weer een feit. De komende week zullen verschillende instanties, via verschillende kanalen promotie voeren rond borstvoeding en extra aandacht besteden aan deze manier van voeden. Zoals elk jaar zie ik ook op mijn tijdlijnen op social media foto’s en pleidooien verschijnen. Sommige van mama’s die juichen, omdat er zoiets bestaat als de internationale week van de borstvoeding. Andere van mama’s die het moeilijk vinden om geconfronteerd te worden met al die promo voor borstvoeding.
Niet elke ouder kiest namelijk voor het borstvoedingsverhaal. Elk hebben ze hun eigen verhaal. Over verdriet omdat de borstvoeding niet langer kon duren. Van mama’s die toestanden hadden meegemaakt op hun werk. Maar ook van mama’s die bewust voor kunstvoeding kozen en zich soms slechte moeders voelen door al die slogans.
Zelf koos ik twee keer om borstvoeding te geven. Bij Amélie slaagde ik erin, ondanks tegenslagen als tepelkloven en spruw, om 2 en een half jaar borstvoeding te geven. Amélie heeft nooit iets anders gekend dan mamamelk tot ze overstapte op sojamelk en uiteindelijk koemelk. Emiel kreeg 2 en een halve maand borstvoeding. Na veel proberen, na veel vallen en opstaan, besloot ik om dit verhaal stop te zetten. Met pijn in het hart, jawel, maar met de volle overtuiging dat dit de beste keuze was voor ons beiden. Na 2 en een halve maand stapten we over op kunstvoeding.
Ik kan zonder schuldgevoel naar promotie over borstvoeding kijken. Foto’s van borstvoedende mama’s doen mij geen pijn. Maar ik heb dan ook twee keer met de nodige informatie en de juiste motivatie mijn keuze gemaakt. Jammer genoeg kunnen niet alle mama’s dit doen.
Daarom: een pleidooi voor alle mama’s die hun hart willen volgen!
Internationale week van de borstvoeding, dat is?
De Internationale week van de Borstvoeding vindt jaarlijks plaats van 1 tot 7 augustus. In deze week wordt aandacht gevraagd voor het belang en het normaliseren van borstvoeding. Heel wat organisaties zetten hun schouders onder deze week, omdat zij het erover eens zijn dat borstvoeding de beste en meest complete voeding voor een baby is.
Het zijn niet alleen de organisaties die tijdens deze week hun schouders onder een campagne zetten om het belang van borstvoeding aan te geven. Ook heel wat ouders delen hun verhaal op social media. Ze vragen daarmee om borstvoeding te normaliseren en hopen dat de kritiek die ze nu vaak krijgen, door die aandacht vermindert.
Waar de internationale week van de borstvoeding meer de nadruk op mag leggen
Als ik naar de posters in wachtzalen van dienst gynaecologie of Kind en Gezin kijkt dan valt het mij altijd op dat deze posters vooral de zwangere vrouw aanspreekt. Het lijkt of die vrouw nog geen keuze heeft gemaakt en ze maar moet overspoelt worden met zoveel mogelijk positieve boodschappen over borstvoeding. Wat die posters niet doen, is de juiste informatie geven. Ze lijken zich vooral te richten op die vrouwen die een andere keuze dan borstvoeding maakten.
Vrouwen meer borstvoeding laten geven, doen we volgens mij niet door de vrouwen aan te spreken die geen borstvoeding willen geven. Die vrouwen hebben hun keuze gemaakt. Een keuze die op dat moment de juiste was voor hen en hun kind. En al mogen wetenschappers roepen dat borstvoeding beter is dan kunstvoeding, het enige wat je doet wanneer je je pijlen op die vrouwen richt, is hen een schuldgevoel aanpraten. En daarmee nog meer weerstand tegenover borstvoeding creëren.
Neen, de Internationale week van de Borstvoeding zou meer aandacht moeten geven aan alle vrouwen die geen borstvoeding konden geven of er vroeger mee moesten stoppen dan zij zelf wilden. Die vrouwen die gemotiveerd waren om borstvoeding te geven, maar ergens onderweg niet meer verder konden. Niet omdat ze het niet wilden, maar omdat ze moesten…
Ik ben er namelijk van overtuigd dat elke moeder een keuze maakt met de overweging wat het beste is voor haar kind. Daarbij is het uiteraard enorm belangrijk dat ze ook haar eigen situatie en motivatie in overweging neemt. Een moeder moet haar moedergevoel volgen. Het is, voor moeder en kind, heel erg belangrijk dat mama’s hun hart kunnen volgen, zonder schuldgevoel en zonder pijn!
Ondersteuning en begeleiding
Vol overtuiging koos ik al voor mijn bevalling voor borstvoeding. Aangezien mijn mama mij en mijn twee zussen borstvoeding had gegeven en veel vriendinnen in mijn omgeving dit ook deden, was de keuze voor borstvoeding niet eens zo’n moeilijke keuze. Ik had de voordelen met eigen ogen gezien en vond het doodnormaal. In mijn beleving zou ik moeder worden en wel weten wat ik moest doen, want borstvoeding, dat is iets heel natuurlijks. Dus dat loopt toch van een leien dakje, niet?
Was I wrong! De eerste maand van mijn moederschap heb ik gevochten tegen tepelkloven en een verkeerde aanhap van mijn dochter. Ik moest echt leren hoe ik borstvoeding moest geven. Na vijf maanden heb ik ook nog eens te maken gehad met spruw, en ook dat was geen succesverhaal voor borstvoeding te noemen.
De reden dat ik niet opgaf, was niet omdat ik zo’n ongelofelijk sterke vrouw ben die de pijn wel even verbeet. Integendeel, had ik niet de steun van mijn partner gehad en een geweldige lactatiekundige dan had ik het borstvoedingsverhaal waarschijnlijk na een tweetal weken opgegeven.
Daarom vind ik het ontzettend belangrijk dat moeders die met volle overtuiging kiezen voor borstvoeding ook de juiste steun en begeleiding krijgen. Deskundigen die hen kunnen leren hoe ze een baby aanleggen, afkolven en hongersignalen kunnen herkennen. Maar ook lieve mensen rondom hen die samen met hen elke mijlpaal vieren zonder daarbij een oordeel te vellen.
De juiste informatie en adviezen
Tot mijn scha en schande heb ik ook geleerd dat niet elke zorgverlener de juiste informatie en adviezen kan geven over borstvoeding. En daar ben ik zeker niet alleen in. Ik heb intussen al tientallen verhalen gehoord van andere moeders die ook de verkeerde adviezen kregen. Sommige moeders namen die aan, waardoor hun borstvoedingsverhaal eindigde voordat zij dat eigenlijk wilden.
De vroedvrouwen die mij begeleidden in het ziekenhuis hadden geen van allen gezien dat de aanhap van Amélie niet goed was. Ik had al last van tepelkloven na de eerste dagen. Ik kreeg van de vroedvrouwen wel zalfjes en pads om de pijn te verzachten, maar het eigenlijke probleem hielpen ze niet oplossen. Ook van dokters, Kind en Gezin en kinderverzorgsters kreeg ik vreemde adviezen. Van trucjes om haar te doen slapen tot uitstellen van voedingen.
Wanneer je als moeder op zoek gaat naar informatie dan kom je ook niet altijd meteen de juiste informatie tegen. Het internet staat bol van de onzin wanneer het over borstvoeding gaat. Dus kunnen we alsjeblieft zorgen dat onze hulpverleners dan op z’n minst weten waar ze over spreken?
Waarom kunnen dokters, vroedvrouwen, kinderverzorgsters en Kind en Gezin (die overigens hele campagnes rond borstvoeding uitbouwt!) geen correcte opleiding met de laatste wetenschappelijke inzichten krijgen? Het zou voor zoveel vrouwen een wereld van verschil maken en hen veel verdriet besparen.
Werkgevers engageren
Mijn werkgever heeft nooit echt moeilijk gedaan over de borstvoeding. Het enige probleem dat ze hadden, was dat ze geen geschikte ruimte hadden om te kolven. Maar er zijn ook hier weer genoeg verhalen van moeders die geboycot werden door hun werkgever.
Akkoord, borstvoedingspauzes knibbelen werktijd weg. Niet in elke functie is het eenvoudig om er even tussenuit te knijpen om te kolven. Maar ik heb ook verhalen gehoord van thuisverpleegsters die in hun auto kolfden, vrouwelijke managers die pauzes inlasten in vergaderingen om te kunnen kolven en zelfs popsterren als Pink maken tijd om te kolven. Anders dan live voeden, kan je kolven min of meer inplannen. Dus zo’n groot probleem hoeft het niet te zijn.
Werkgevers zien echter vaak alleen maar bergen om tegenop te kijken. Jammer genoeg betekent dat ook dat moeders door hun werk soms vroegtijdig zouden moeten stoppen met borstvoeding geven. Terwijl met een beetje engagement van de werkgever zoveel bergen hoogstens een hobbeltje in de weg zouden betekenen.
Richt dus je pijlen niet op de moeders, maar op de bedrijven. Laat hen het belang zien van borstvoeding en de meerwaarde voor onze samenleving.
Weg met de promo, tijd voor ambassadeurs!
Slogans als ‘borstvoeding is het beste voor je kind’ werken volgens mij niet. Promocampagnes om mensen te overtuigen van de voordelen van borstvoeding werken volgens mij ook niet. Vrouwen kiezen niet persé voor borstvoeding omdat het rationeel gezien gezond is. Dat weten moeders die voor kunstvoeding kiezen ook wel! Het is voor hen en hun kind gewoon niet het beste. Punt.
Moeders kiezen niet alleen voor borstvoeding, omdat het het beste is voor hun kind, maar vooral omdat het hen leuk lijkt. Ze verlangen naar dat speciale momentje met hun kind. Er wordt genoten van de voedingen. En wie er eenmaal aan begint, voelt zelf heel goed aan of dit een lang verhaal kan worden of niet.
Ik geloof veel meer in ambassadeurs. Vrouwen die succesvol borstvoeding hebben gegeven. Zij die er niet voor terugdeinzen om in het openbaar voeding te geven (zonder daarmee meteen ook aandacht te gaan trekken). We hebben vrouwen nodig die willen getuigen op social media. Vrouwen die hun verhaal met enthousiasme en liefde vertellen. Maar ook hebben we die vrouwen nodig om steun te bieden aan zij die net aan hun verhaal beginnen. Omdat het cliché zo waar is: it takes a village to raise a child. En dat begint bij de juiste mensen om je heen om jou in je verhaal te steunen.
Daarom een pleidooi voor alle vrouwen die ervoor kiezen om hun hart te volgen (of dat nu een keuze voor borstvoeding of kunstvoeding impliceert): dat al deze vrouwen mogen krijgen wat zij op dat moment nodig hebben om hun hart te blijven volgen. Of dat nu een schouder is om uit te huilen, of een dokter die hen de juiste adviezen geeft.
De avonturen van ons gezin kan je ook volgen via Instagram, zowel op mijn feed als in de stories. Als je dat leuk vindt, kan je mij hier volgen.
Ik ben ZO blij met je artikel.. Hier een bewuste keuze voor flesvoeding en ik voel me altijd een beetje met de nek aangekeken… Want ik zou niet voor ‘de beste’ voeding voor mijn kindje hebben gekozen. Ik ben het dan ook helemaal eens met wat je zegt: informatie verschaffen over hoe en wat bij welke keuze je ook maakt is het belangrijkste. Mooi verwoord Saar!
Ik geloof wel dat als je een bewuste keuze maakt, dat je je daar verder niet schuldig over hoeft te voelen. En je hoeft je zeker niet te verantwoorden. Ieder zijn keuze. Uiteindelijk is babyvoeding wel de strengst gecontroleerde voeding op de markt.
Je geeft je kind dan niet ‘de beste voeding’, maar so what? Soms kies je gewoon niet voor de ‘beste’ optie in de ogen van een ander, maar wel voor de ‘beste’ optie voor jou/je gezin. En dat is waarschijnlijk nog belangrijker!