Op 21 januari 2021 werd Emiel geboren in de veilige warmte van ons huis. Die warmte kon echter niet voorkomen dat hij een andere start maakte. Meteen na de geboorte werd Emiel gereanimeerd, omdat hij niet zelfstandig kon ademen. Daarna werd hij door de MUG naar AZ Delta gebracht. Daar konden ze hem jammer genoeg niet de juiste zorg bieden en dus werd hij opgenomen in AZ Sint-Jan in Brugge waar men gespecialiseerd is in cases als Emiel. Meteen bij aankomst daar werd er koeltherapie toegepast en startte voor ons een heel onzekere week. Toen we uiteindelijk de uitslag kregen van de NMR stortte onze wereld zowat in. Door het zuurstoftekort tijdens de geboorte had Emiel een zwaar hersenletsel opgelopen. De artsen schatten zijn kansen op een kwalitatief leven zo klein in dat ze een DNR-code (geen reanimatie) in zijn medisch dossier plaatsten. Uiteindelijk mocht Emiel naar huis komen en zouden we verder gaan met ons leven, maar de dingen liepen toch net iets anders.
Het hersenletsel van Emiel vroeg heel veel van ons als gezin. In eerste instantie om te wennen aan het idee dat we geen ‘normale’ baby hadden. De bom sloeg niet meteen in. Eerst gingen we door alsof er niets aan de hand was. Maar toen de ontkenning voorbij was en het goed tot ons doordrong, veranderde alles.
De eerste donderwolken
Maandagochtend in volle ochtendrush. Mijn Lief moet op controle, dus ik moet Amélie naar school brengen en voor Emiel zorgen. Ik heb net Emiel aangekleed en ontbijt aan Amélie gegeven wanneer ik de misselijkheid voel opkomen. Boven de toiletpot besef ik: dit kan ik niet. Ik ben ziek. Ik neem dus mijn telefoon en vraag aan een van onze buren om Amélie naar school te brengen. Daarna kruip ik samen met Emiel in bed.
Van slapen komt er echter niets terecht. De gedachten blijven maar door mijn hoofd malen. Angsten voor de toekomst stapelen zich op. Wat staat er ons te wachten? Hoeveel kan ik eigenlijk aan? Ik bedenk me dat ik boodschappen moet doen, eten moet maken voor mijn gezin en die gedachte alleen al bezorgt me het angstzweet. Ik durf helemaal niet naar de winkel.
De paniek slaat me om het hart. Opnieuw overvalt de misselijkheid me. Eenmaal terug in bed scroll ik door mijn telefoon. Wie moet ik bellen? Ik heb hulp nodig. Echte hulp. Dit is niet juist. Dit hoort niet. Ik hoor dit gevoel niet te hebben. Waarom ben ik niet blij met mijn baby? Alles is toch goed met hem? Hij leeft! Wij leven! Ja, de toekomst is onzeker, maar ik moet toch in staat zijn om boodschappen te doen en voor mijn gezin te zorgen? Waarom lukt me dat dan niet? Ik krijg mijn hoofd met moeite van mijn hoofdkussen, weet geen blijf met mezelf. Opnieuw krijgt de paniek me in zijn greep. Mijn ademhaling versnelt en wordt oppervlakkig. F*ck, dit ken ik… Een paniekaanval.
Ik vind uiteindelijk het nummer van mijn psycholoog. Dezelfde vrouw die me ook geholpen heeft met mijn burn-out. Ik heb al een paar afspraken bij haar gehad na de geboorte van Emiel, omdat ik ook wel besefte dat dit niet zomaar iets is wat ons overkomt. Maar nu heb ik haar hulp echt nodig. Ik bel haar en zij slaagt erin om mij te kalmeren. Vandaag moet ik niet naar de winkel. Ik kan aan iemand anders vragen om die noodzakelijke boodschappen te doen. Schrap alles van je to-do-lijst, is haar advies. “Het enige wat je vandaag moet doen, is zorgen voor jezelf en voor Emiel.” De dag doorkomen, dat is het enige wat nog op mijn to-do-lijst blijft staan.
Omdat ik er die dag alleen voorsta en geen idee heb hoe ik verder moet, probeer ik nog wat te slapen. Maar als ik in mijn bed lig dan krijg ik opnieuw een paniekaanval. Ik ga dan maar beneden zitten. Ook daar komen de muren op me af. Ik heb geen idee wat ik moet doen. Opnieuw neem ik mijn telefoon en bel. Ik bel mijn zus, vriendinnen, nogmaals mijn psycholoog, mijn man, mijn vroedvrouw, … De dag gaat in een roes voorbij en ik ben blij wanneer mijn man eindelijk thuis komt. Hij neemt het even van mij over.
Ik ben ingestort. Ik functioneer niet meer. Het leven is me even helemaal te veel geworden.
Duistere maanden
Dat is het begin van een paar duistere maanden. Van bepaalde weken kan ik me niet meer herinneren hoe ik ze eigenlijk ben doorgekomen. Ik heb hulp gekregen: van mijn vroedvrouw en mijn psycholoog. Mijn vroedvrouw kwam wekelijks langs om te kijken hoe het met mij ging. Bij mijn psycholoog ging ik wekelijks op gesprek. Uiteindelijk werd er besloten om met antidepressiva te starten. Ook werd er aan de alarmbel getrokken bij Karus, een organisatie die gespecialiseerd is in psychologische ondersteuning van moeders met een postpartum depressie.
Ik ging langs bij een psychiater en kreeg een onverdeelde diagnose: postpartum depressie. Ze besloot meteen dat ik nooit zou kunnen herstarten met werken eind mei. Meteen schreef ze een ziektebriefje tot eind juli. Hoewel het daar zwart op wit stond, bleef ik geloven dat ik voor de zomer wel weer aan de slag kon. Zo erg was het met mij niet gesteld. Kijk, het ging alweer beter.
Maar na elk doktersbezoek met Emiel sukkelde ik dan toch weer in mijn zwarte put. Elke keer wanneer ik een dag over mijn grenzen ging qua activiteiten volgden een paar gitzwarte dagen. Ik kon uren in mijn zetel zitten huilen. Er waren dagen dat ik bij het opstaan niet wist hoe ik die dag zou overleven. Ik functioneerde totaal niet. Het enige wat ik nog kon, was min of meer voor Emiel zorgen. Maar wassen draaien, plooien, strijken, poetsen of zelfs koken was een onmogelijke opgave. Zelfs winkelen lukte me amper. Mijn man nam het allemaal van me over, terwijl hij intussen ook nog bleef werken. Gelukkig waren er daar ook nog goede vrienden die dingen zoals koken overnamen en met liefde even voor Emieltje zorgden terwijl wij aten. Het was overleven… Meer niet.
Stilaan weer goede dagen…
Naarmate de weken verstreken, de antidepressiva en mijn therapie zijn werk deden, begon ik stilaan uit de put te klimmen. Er kwamen een paar goede dagen bij en de slechte dagen werden draaglijker. En uiteindelijk waren er meer goede dagen dan slechte dagen. Maar er bleef veel werk aan de winkel qua verwerking en alles een plaatsje geven. Want intussen bleef Emiel ook groeien en ontwikkelen. Daarmee kwamen wij ook steeds meer te weten welke beperkingen zijn leven (en ons leven) zouden gaan beheersen.
Hoewel ik mentaal weer wat veerkracht opbouwde, moest het echte werk nog beginnen. Want een postnatale depressie overwinnen, dat doe je niet zomaar. De weg naar herstel zou een moeilijke zijn, vol hindernissen, ups en downs.
Lees hier meer over mijn zoektocht naar roze wolken.
De avonturen van ons gezin kan je ook volgen via Instagram, zowel op mijn feed als in de stories. Als je dat leuk vindt, kan je mij hier volgen.
