Even weer compleet, het eerste weekend van Emiel thuis van het Zeepreventorium

Begin juli 2021 maakten we de moeilijke beslissing om Emiel sneller af te geven dan we eigenlijk hadden gewild. Na de rollercoaster die zijn geboorte was, de vele diagnoses die daarop volgden en mijn eigen psychische problemen had ons gezin echt nood aan ruimte om te ademen en te verwerken. Daarnaast bleek ook nog eens dat Emiel een veel complexere zorgnood had dan wij in ons eentje aankonden. We hadden duidelijk meer professionele ondersteuning nodig dan we reeds hadden. Daarom maakten we de beslissing om hem in het Zeepreventorium te laten starten, waar hij gedurende de week logeert en dan in het weekend naar huis mag komen. Afgelopen weekend was het eerste weekend dat we hem weer lekker bij ons hadden!

Lees ook Moeilijke keuzes waar ik meer vertel over deze beslissing.

Vrijdagochtend werd ik met een snel kloppend hart wakker. Ik had kriebels in mijn buik en een brok in mijn keel. Vandaag mocht ik mijn zoontje weer gaan halen. De komende twee dagen kon ik hem terug in mijn armen sluiten en genieten van zijn heerlijke geur, zijn zachte velletje en zijn guitige lachjes. Maar het was ook een dubbel gevoel, want hoe zou Emiel reageren op die verandering? Misschien was hij net gewend aan zijn nieuwe thuis en zou hij helemaal van slag zijn als we hem daar weer weg haalden om thuis te komen. Het was dus met de nodige spanning dat ik die vrijdag het uur dat ik hem mocht gaan ophalen afwachtte. Toen was het zover. Ik sprong in mijn auto en reed naar De Haan.

Ook benieuwd hoe ons eerste weekend terug samen verliep? Ik vertel er graag meer over!

Tranen die niet te stoppen waren

Tot mijn eigen verbazing had ik nog geen traan gelaten in de anderhalve week dat Emiel in het Zeepreventorium doorbracht. Er kwamen geen tranen op het moment dat ik afscheid van hem nam. Als ik thuis aan hem dacht, bleven de tranen ook uit. Vreemd genoeg voelde ik me soms opgelucht en vrij. Dat vond ik vreemd van mezelf, maar wel begrijpelijk na die zware maanden.

Vrijdagnamiddag was het echter een ander verhaal. Ik voelde me enorm bezwaard toen ik in de auto stapte. Ik was nog niet eens drie straten verder en daar rolde de eerste traan al over mijn wang. Mijn hele lichaam snakte naar het warme lijfje van mijn baby. Daardoor begonnen de tranen nog sneller te rollen. De drie kwartier die ik over de weg van thuis naar het Zeepreventorium deed, heb ik zitten huilen.

Het leek wel alsof het gemis dat ik de afgelopen anderhalve week onderdrukt had, nu ten volle naar buiten kwam. Het was dan ook gewoon een zalig gevoel toen een verzorgende hem aan mij gaf en ik hem eindelijk in mijn armen had. Voor ik hem in de auto kon zetten, heb ik hem wel een kwartier lang geknuffeld en verteld hoezeer ik hem had gemist. En het was heerlijk!

Opnieuw wennen

Bij thuiskomst werd mijn geluksgevoel wel helemaal door elkaar geschud. Emiel huilde en we begrepen niet meteen waarom. Zowel ik als mijn man zochten, maar vonden de reden niet direct. Uiteindelijk hebben we hem vrij overstuur in zijn bedje gelegd waar hij na twintig minuten zeuren uiteindelijk in slaap viel. Wat voelde ik me schuldig! Het schuldgevoel kwam er door het feit dat ik als moeder niet meteen wist wat er mijn zoontje aan de hand was. Maar ook omdat ik hem daar in zijn bedje liet huilen. Alleen bleek dat hem in mijn armen nemen en wiegen hem enkel nog harder deed huilen… Dat hij uiteindelijk in slaap viel, was geruststellend, maar ook pijnlijk. Want ik had niet door gehad dat hij gewoon moe was en wilde slapen. Hoe was ik gefaald als moeder?!

Tijdens zijn dutje ben ik dan even gaan wandelen om mijn emoties te laten zakken en mijn hoofd leeg te maken. Ik besefte dat de dingen die werkten voor hij naar het Zeepreventorium ging, nu niet meer werkten. We zouden een nieuwe balans moeten zoeken samen. De signalen die hij geeft, zijn niet veranderd. Wat veranderd is, is wat helpt wanneer hij moe is of troost nodig heeft.

Na zijn dutje ging ik er weer vol goede moed tegenaan. Dat mijn man zo down-to-earth is en mee hielp denken om andere dingen te proberen, zorgde ervoor dat we algauw onze draai weer vonden. Uiteindelijk slaagde ik erin om Emieltje ’s avonds wakker in zijn bedje te leggen. Zonder problemen viel hij daar rustig in slaap, zodat ik en mijn man een rustige avond tegemoet gingen.

Een nieuwe balans

Zaterdagmorgen werd ik wakker door een heerlijk geluid: het geluid van babygebrabbel. Emiel lag vrolijk in zijn bedje te brabbelen. Omdat hij toch niet meteen zijn flesje kan drinken vanwege de medicatie, gaf ik hem die medicatie eerst en nam hem toen bij ons in bed. Daar hebben we nog een hele tijd liggen knuffelen voor we dan naar beneden gingen voor het ontbijt.

Intussen hadden we onze nieuwe balans al vrij goed gevonden. En die nieuwe balans beviel ons eigenlijk vrij goed! Waar Emiel voor zijn opname vaak huilde, bleek hij nu een pak rustiger te zijn. We voelden elkaar heel goed aan en speelden vrij vlot in op wat hij nodig had.

Nu moesten we geen tijd meer steken in het in slaap wiegen van Emiel, want als we hem in zijn bedje legden, viel hij zonder al te veel problemen daar in slaap. Wanneer hij net wakker was, was hij een vrolijk mannetje dat het niet erg vond om even in zijn sitter te zitten. Maar we hielden er alletwee eigenlijk meer van om hem bij ons op schoot te nemen om te knuffelen. Want veel te snel zouden we hem terug moeten ‘afgeven’.

Een heel weekend genieten

Dus genoten we afgelopen weekend met volle teugen!

We hadden op zaterdag eigenlijk een dagje ‘niets’ gepland. Amélie was uit logeren bij het petekindje van mijn man en we zouden haar pas op zondag terug gaan ophalen. Zaterdag was dus eigenlijk voorzien als rustdagje voor ons drietjes. Maar als Emieltje thuis is, wil iedereen hem blijkbaar graag bezoeken. Zo kwam het dat die zaterdagmiddag het ene bezoek het andere afwisselde (zo zaten er op geen enkel moment teveel mensen in ons huis). Hoewel we natuurlijk iets anders hadden voorzien die dag, vonden we het uiteindelijk wel erg gezellig. Emiel hield zijn eigen ritme lekker aan, deed dutjes en genoot van het gezelschap. Onze kleine jongen blijkt namelijk heel graag bij de mensen te zitten die hij dan volop zit te bestuderen.

Zondag was dan onze echte ‘gezinshereniging’. ’s Morgens vertrokken we naar het petekindje van mijn man, want die was jarig. We zouden daar iets eten om daarna naar het verjaardagsfeestje te gaan in Harry Malter. Amélie en Emiel waren dolgelukkig elkaar terug te zien. Het is geweldig om te zien hoeveel die twee van elkaar houden! We genoten van ons kleine mannetje en ons al wat grotere meisje. Er werd gespeeld, veel gepraat (wat dacht je anders met twee babbelkonten van kleuters) en gekeken naar de diertjes.

Uiteindelijk moesten we de dag afsluiten in mineur, omdat we Emiel terug moesten brengen naar het Zeepreventorium. Maar we hebben het afgelopen weekend wel ten volle kunnen genieten van elk moment samen!