De Wachtkamer, het vagevuur op aarde

Op 21 januari 2021 werd Emiel geboren in de veilige warmte van ons huis. Die warmte kon echter niet voorkomen dat hij een andere start maakte. Meteen na de geboorte werd Emiel gereanimeerd, omdat hij niet zelfstandig kon ademen. Daarna werd hij door de MUG naar AZ Delta gebracht. Daar konden ze hem jammer genoeg niet de juiste zorg bieden en dus werd hij opgenomen in AZ Sint-Jan in Brugge waar men gespecialiseerd is in cases als Emiel. Meteen bij aankomst daar werd er koeltherapie toegepast en startte voor ons een heel onzekere week.

Lees ook het vorige deel van Emiels verhaal: Het verkeerde lot uit de loterij

Aan het bed van mijn zoon

Terwijl Emiel op NIC (neonatologie intensive care) lag in het AZ Sint-Jan in Brugge, werd ik opgenomen op de materniteit in hetzelfde ziekenhuis. Emiel kon niet bij mij op de kamer verblijven, want hij had zeer specifieke zorg nodig, maar ik kon wel een paar gangen verder van hem herstellen van mijn bevalling en de traumatische ervaring erna. Alhoewel ik van ‘herstellen’ niet zo heel veel terecht bracht.

Het grootste deel van de tijd bracht ik door op NIC naast het bed van Emiel waar ik wachtte op een teken van leven. Mijn zoon was geboren, maar na vijf dagen had ik hem nog steeds niet in mijn armen genomen. Mijn lijf schreeuwde dat dit allemaal niet klopte. Waar was mijn baby?

‘Dit klopt niet!’

Amélie mocht haar broer niet opzoeken, wegens de strenge maatregelen rondom Corona. Ze mocht gelukkig wel bij mij op bezoek komen. Toen ik haar voor het eerst weer in mijn armen nam na de bevalling voelde dat raar en heel bevreemdend. Ik kon mijn eigen dochter niet vast houden zonder dat mijn lijf schreeuwde ‘Dit klopt niet! Dit is geen baby! Dat kind is te groot!’ Hoewel ik haar diep in mijn hart wilde vasthouden en troosten, duwde mijn lichaam haar uiteindelijk weg. Het gevoel klopte niet en mijn hart en verstand konden er geen touw aan vastknopen.

Deze gewaarwordingen lieten me achter met een enorm schuldgevoel, want ik kon niet de moeder zijn die ik wilde zijn voor Emiel. Maar ik kon er ook niet zijn, zoals ik wilde voor Amélie. Dat was vreemd, want ik ben er in haar jonge leven altijd voor haar geweest. Emotioneel en fysiek was mama altijd aanwezig als ze dat nodig had. Nu had zij mij zo hard nodig, maar was ik er niet echt. In mijn hoofd was ik altijd bij mijn zoontje.

Tijdens haar bezoekjes voelde ik haar nood heel erg, maar ik kon er niet altijd aan beantwoorden. Mijn eigen emoties en lichaam stonden dat in de weg. Het was eveneens een hartverscheurend gevoel. Want ik wilde wel, maar was er precies niet toe in staat…

Vol spanning wachten op resultaten

De NMR (hersenscan) die genomen moest worden om zekerheid te hebben over de mogelijke hersenschade kon niet worden uitgevoerd zolang Emiel de koeltherapie onderging. Donderdag 21 januari, rond de middag, werd Emiel in een soort kunstmatige coma gebracht en gekoeld. Zondag 24 januari, rond de middag, werd hij langzaam terug opgewarmd naar zijn normale lichaamstemperatuur. Maar het zou pas op dinsdag 26 januari zijn dat de NMR van Emiel kon genomen. Daarna zouden wij weten waar we stonden. Dachten we.

Intussen reed mijn Lief van Izegem naar Brugge en terug. Hij zorgde voor Amélie, onze honden, ons huishouden en maakte zich zorgen om mij en vooral om Emiel. Ik zat vast in een ziekenhuis waar ik er niet echt in slaagde om te herstellen, omdat ik me van alles in mijn hoofd haalde over onze lieve zoon. Het ene moment zat ik de verpleegsters te vertellen hoeveel hoop we hadden dat alles zou goed komen. Het andere moment plande ik in mijn hoofd zijn begrafenis en huilde ik tranen met tuiten.

Op een avond, vrij laat, zat ik naast zijn bed zijn wang te strelen. Ik dacht aan een witte kist en witte rozen. Toen nam ik mijn telefoon en begon een playlist aan te leggen in Spotify. Een playlist met daarin alle liedjes die ik zou willen spelen op zijn begrafenis.

In die periode hadden mijn Lief en ik heel veel aan elkaar. We konden elkaar dag en nacht bellen (ah ja, want we lagen niet bij elkaar in bed). We bespraken onze angsten, dromen en wensen. Samen hoopten we op een goede uitkomst. Maar anderzijds gaven we ook aan elkaar toe dat we, moest het slecht aflopen, best wel een moeilijke beslissing zouden moeten nemen.

We stonden machteloos toe te kijken hoe verpleegsters en dokters weinig tot niets konden doen. Ons leven was ons uit handen genomen. De regie waren wij volledig kwijt. We konden alleen maar meelopen in de malle molen die het ziekenhuis was. NIC was onze tweede thuis aan het worden, zonder dat wij daar ook maar enige zeggenschap in hadden gekregen. Het leven was ons gewoon overkomen. En wij zaten in de wachtkamer, het vagevuur op aarde.

Het vervolg van Emiels verhaal lees je in Het zwaard van Damocles

De avonturen van ons gezin kan je ook volgen via Instagram, zowel op mijn feed als in de stories. Als je dat leuk vindt, kan je mij hier volgen.