Het verkeerde lot uit de loterij

Woensdag 20 januari 2021. Wanneer ik wakker word, weet ik: vandaag is de dag. Eindelijk! Net zoals bij mijn eerste kindje ben ik de 40 weken zwangerschap voorbij en zit ik vol ongeduld te wachten tot de geboorte zich aankondigt. Wanneer ik die woensdag mijn ogen open, schreeuwt alles in mij dat het moment gekomen is.

Nog even wachten

Maar zo’n vaart loopt het uiteindelijk allemaal niet, want hoewel ik effectief weeën voel die ochtend, komen ze maar om het uur. Na mijn ontbijt installeer ik mezelf dus in de zetel met het voorlaatste boek van de Zeven Zussen, Zon. Ik zat ongeveer op de helft en besloot om die laatste uren zonder baby te genieten van de tweede helft.

Rond de middag at ik nog een stapel boterhammen en installeerde me terug in mijn zetel. Dat was mijn laatste maaltijd van die dag, want mijn lichaam besloot om de bevalling echt op gang te laten komen. De weeën volgden elkaar steeds sneller op en rond de avond belden we dan uiteindelijk de vroedvrouw.

Thuisbevalling

Ons eerste kindje is geboren in het ziekenhuis, maar zowel ik als mijn man hadden daar niet zo’n goed gevoel aan overgehouden. Daarom kozen we deze keer voor een thuisbevalling. Ik was (en ben er nog steeds) van overtuigd dat dat geen enkel groot risico zou inhouden. In uiterste nood staan de hulpdiensten heel snel aan je deur en op zich is het ziekenhuis maar 5 minuutjes met de auto bij ons vandaan.

Het bevallingsbad stond klaar in huis. We gooiden een matras op de grond en zorgden dat de laatste benodigdheden binnen handbereik waren.

Deze tweede bevalling was heftiger dan mijn eerste. Deze keer moest mijn lichaam dan ook op eigen kracht alles doen. Bij mijn dochter had ik bij binnenkomst in het ziekenhuis wee-opwekkende middelen gekregen. Dat was deze keer natuurlijk niet het geval. Ik moest volledig op mijn eigen lichaam vertrouwen en dat lichaam deed het eigenlijk best goed. Ik was wel veel alerter dan bij de geboorte van Amélie, veel aanweziger. Dat zorgde er ook voor dat de bevalling intenser was. Ondanks de onfortuinlijke afloop kijk ik er met een positief gevoel op terug.

Daar was hij dan…

In de knusse warmte van ons eigen huis, met mijn man en dochter dicht bij mij, kwam Emiel na hard werken uiteindelijk op de wereld. Mijn bevalling was prachtig. Ik hou er warme en prachtige herinneringen aan over. De armen van mijn man die mij ondersteunden, de kleine handjes van mijn dochter die over mijn voorhoofd wreven, de zachte hulp van de vroedvrouwen en alle liefde waarmee ik omringd was. Maar mijn prachtige roze wolk spatte uiteen zodra mijn zoon ter wereld kwam. Emiel ademde niet. En hij deed dat ook niet nadat de vroedvrouw hem verschillende keren geprikkeld had.

“Geef me de beademingsballon en bel 112.” Het zijn woorden die in mijn geheugen gegrifd staan. Deze woorden wil geen enkele moeder horen na uren zware arbeid. Mijn zoon werd gereanimeerd. Mijn man en ik hielden elkaars hand vast en baden elk tot onze eigen god. Ons kleine meisje was erbij en zag alles gebeuren. Gelukkig werd zij door een van de vroedvrouwen meteen opgevangen. Zij leidde haar af van alles wat er aan het gebeuren was.

Ik kan alvast beamen dat de hulpdiensten ontzettend snel aan je deur staan als je ze nodig hebt. Op zo’n momenten lijkt alles lang te duren, maar ik kan me met geen mogelijkheid herinneren dat er enige tijd tussen het telefoontje was en het moment dat er 7 hulpverleners in mijn living stonden.

Emiel ademde, maar moest in het ziekenhuis worden opgenomen voor verder onderzoek en observatie. Omdat ik net bevallen was, volgde ik in een tweede ambulance. Mijn man belde de buren uit bed om Amélie op te vangen. Daarna volgde hij ook met de auto.

De eerste keer dat ik mijn zoon goed kon bekijken, lag hij aan de beademing in een couveuse op neonatologie in AZ Delta. Wat een grote kerel was dat. Maar om hem daar zo hulpeloos te zien liggen, hem niet te kunnen vastpakken, dat was hartverscheurend. Ik moest hem dan ook nog op neonatologie achterlaten om naar mijn eigen kamer te gaan. Mijn man bleef daar nog een paar uur bij mij tot ik een beetje slaap kon pakken. Intussen kondigde een nieuwe dag zich aan, maar onze wereld stond op dat moment letterlijk stil.

De nachtmerrie begon pas echt

Donderdag 21 januari 2021 rond 8u stond de kinderarts aan mijn bed. Ze deelde me mee dat ze het gedrag van Emiel niet vertrouwden. Vermoedelijk had hij hersenschade opgelopen, maar in AZ Delta konden ze hem niet verder helpen. Ze hebben daar niet de middelen om een kind met deze medische problemen de aangepaste zorg te bieden. Daarom hadden ze Sint-Jan in Brugge gecontacteerd om Emiel naar daar over te brengen. Het Brugse ziekenhuis is onder andere gespecialiseerd in baby’s die geboren worden met zuurstoftekort. Ik kon mee met hem en ook daar opgenomen worden, maar dan zou mijn man mij met de wagen moeten brengen.

Meteen greep ik de telefoon om met tranen in mijn ogen mijn verhaal te doen aan mijn man. Die greep meteen de nodige spullen en kwam naar mij toe. Ik had een paar uur slaap gepakt, maar hij had nog geen oog dichtgedaan toen we hals over kop naar Brugge vertrokken.

Nadat ik me ingeschreven had, kon ik Emiel dan nog niet eens zien, want ze waren nog met hem bezig. Wel stond de neonatoloog vrij snel bij ons op de kamer om mee te delen dat ze Emiel in een kunstmatige coma zouden brengen om koeltherapie toe te passen. Daarbij werd zijn lichaamstemperatuur teruggebracht naar 34°C door middel van een koelpak. Deze therapie kon de mogelijke hersenschade beperken, maar moest meteen toegepast worden, omdat ze maar werkt als ze binnen een bepaalde tijdspanne na de geboorte wordt toegepast. De komende 72 uur zou Emiel slapen en gekoeld worden, waarna een hersenscan zou uitwijzen wat de mogelijke schade was.

We hadden een onfortuinlijk lot uit de loterij getrokken en kwamen terecht in de wachtkamer, het vagevuur op aarde.

Lees het vervolg van Emiels verhaal in De Wachtkamer, het vagevuur op aarde

De avonturen van ons gezin kan je ook volgen via Instagram, zowel op mijn feed als in de stories. Als je dat leuk vindt, kan je mij hier volgen.